Resul Yıldırım
Yew Sîma, Yew Dewe, Yew Leheng
Zemanêk, wextê ke koyî resayêne asmênî û sirrê vayî têna daranê pîran zanayne. Bi nameyê Tavzî yew xort kewtbi rayîran. Ona-wina ney, yew xorto çareyê ey akerde/sipe, zerrîya ey honik. Zaf çîyêk nêzanîyayne hetê kamîya ey ra; la her hereketê ey edep, her vateyê ey nîşaneyê şîretî bi. Eslê xo de bellî bi Tavz gêrayêne çi: xo, qederê xo, şarê xo.
Bi cesareto ke dadîya xo ra qurt bi qurt şimitbi keyeyê babîyî pey de veradabi, sadeyîye kiftê xo ra, paştîya xo ra zî raştîye mûndbi û kewtbi rayîr.
Vêyşan mendbi? Belê.
Cemedîyabi? Belê.
Feqet tu wextî hêvîya xo vînd nêkerdbî. Çunke o, bi pusulaya zerrîya xo rayîr şîyêne.
Lexnetê dewe: yew cinawiro ke kê nêeşkeno pê...
Rayîrî, Tavzî ardbi dewa ke qederê xo dir yeno rî bi rî. Eno ca yo ke zemanêk bi bereket zanîyayne, nika binê versîya merg û bêçareyîye de bi. Fekê herkesî de heman çî estbi: Cinawir.
Eno mehluq wina normal yew cinawir nêbi. Ne çek tede eştêni ne dua têsîr kerdêne. Hêgayî xirab, ocaxî hewna, dadîyî zî dekerdêne bermî ra. Her şewe yew keye ro bîyêne muselet, serê sibayî ro şîn veradayne. Merdimo ke ey ra vajîyayne axa zî di ewladê xo dekerdbî binê erdî seba ey. Şar mexlûb, bajarî vengbîyî. Feryadî koyan de zimayêne û açarîyayne, kewtêne serê dewe.
Yew şewe, meydanê dewe de Tavz asîya. Ne verê ey de astorê ey estbi ne zî paştîya ey de şimşêra ey. Sade bi vengê xo yo ke xo ra bawer, qisey kerd:
"Şima çi wazenî biwazêne mi ra..."
Herkes bi tinazî ewnîya enê xortî ra. Axayê dewe va: "Erdîşa to nêvêjîyaya (hema) qiseya ke ti kenî ra biewnî."
Labelê Tavz ne seba tinazî hêrs bi ne zî zerrîya ey mende."
"Erdîşa mi çin ya, qebul... La aqil est o! Û enê şerî masûlkeyî ney, aqil gêno/qezenç keno.”
Axa hişbi. Şar hişbi. Bêhêvîtîya înan, vateyanê enê ciwanî de yew hêvî dî. Û wina ke Tavz, duayê dewijan girewtî û rayîrê koyî kerd xo fek.
Çinbîyayîş û vindertiş
Çewres roj... Veng çin yo.
Çewres şewe... Herund çin ya.
Bênate ra serrî vîyartî. Cinawir reyna nêasîya û çi heyf Tavz zî...
Dewe newe ra ganî bî. Koçberî apey ameyî. La çinbîyayîşê(nêameyîşê) Tavzî, dewe de sey yew birîne mend. Duayê axayî her şewe ey ro şîyêne û qijanê dewijan ro nameyê ey nayêne ro: Tavz.
Panc serrî badê, yew roje, meydanê dewe de bi rîyê xo yo bixêzanê xorîyan, bedenê ey de bi barê zemanî yewe ame. Bi erdîşa xo ya gir, bi awiranê çeqan, rencan feqet bi pay vindertişo birûmet...
Tavz bi eno.
Axa bi çimanê hesrinan ey kerd verika xo. Şarî nefesê xo tepiştbi. Tavz, şi serê kursîyê xo yo Kaan o ke meydane dewe de bi. Û va:
"Mi erdîşa mi ra ney, birînanê rîyê mi ra nas bikerêne. Mi ê cinawirî kişt. Labelê mi şero eslîyî bi ey ney, bi qureyîya xo kerd. Mi va qey o merdo û nizdî bîya. Û haa enê birînî, cezayê demê xovîrrakerdişê aqilê min î. Rîyê mi bedilîya feqet rihê mi pîl bi. Nika ameya şima hete. Ne erd ne şan... Têna wazena şima dir bicuyî."
Dewe arêbî. Axayî sozê xo tepişt. Gireyê vakurî dêyayî Tavzî. Tavz uca de zewecîya. Hewt lajê ey bîyî. Her yewe bi şîretê babîyê xo pîl bîyî.
Û badê serrane zî, serê kerraya ke meydanê dewe de bî de enê vateyî nuşte mendî:
Masûlkeyê to kişenî, feqet aqilê to feletneno. (Tavz)
Efsane pîl bi. Qern ra qern neqil bi. Û eyro hema zî, eke Tavz vajîyena, a coxrafyaya peyê ê koyan de ya ra, bizane ke a, sade yew name nîya.
Hêvîya yew xoverrodayîşî, yew aqilî, yew şarî ya.
Nuştox: Veysel Çelîker
Tirkî Ra Açarnayox : Resul Yildirim